در استفاده معاصر، اصطلاح ارتباطات بی سیم نقطه به چند نقطه به ارتباطات داده بی سیم ثابت برای اینترنت یا صدا از طریق IP از طریق فرکانس های رادیویی یا مایکروویو در محدوده گیگاهرتز مربوط می شود.

نقطه به چند نقطه محبوب ترین رویکرد برای ارتباطات بی سیم است که تعداد زیادی گره، مقصد نهایی یا کاربر نهایی دارد. Point to Multipoint عموماً فرض می‌کند که یک ایستگاه پایه مرکزی وجود دارد که واحدهای مشترک از راه دور یا تجهیزات محل مشتری (CPE) (اصطلاحی که در ابتدا در صنعت تلفن سیمی استفاده می‌شد) از طریق رسانه بی‌سیم به آن متصل می‌شوند. اتصالات بین ایستگاه پایه و واحدهای مشترک می‌تواند به صورت خط دید یا برای سیستم‌های رادیویی با فرکانس پایین‌تر، در جایی که بودجه پیوند اجازه می‌دهد، غیرخط دید باشد. به طور کلی، فرکانس‌های پایین‌تر می‌توانند اتصالات غیر خطی را ارائه دهند. ابزارهای برنامه ریزی نرم افزاری مختلف را می توان برای تعیین امکان سنجی اتصالات بالقوه با استفاده از داده های توپوگرافی و همچنین شبیه سازی بودجه پیوند استفاده کرد. اغلب پیوندهای نقطه به چند نقطه برای کاهش هزینه زیرساخت و افزایش تعداد CPE و اتصال نصب می شوند.

شبکه های بی سیم نقطه به چند نقطه که از آنتن های جهت دار استفاده می کنند، در صورتی که از پروتکل کنترل دسترسی متوسط CSMA/CA استفاده کنند، تحت تأثیر مشکل گره پنهان (که ترمینال پنهان نیز نامیده می شود) قرار می گیرند. تأثیر منفی مشکل گره پنهان را می توان با استفاده از یک پروتکل مبتنی بر دسترسی چندگانه تقسیم زمانی (TDMA) یا یک پروتکل نظرسنجی به جای پروتکل CSMA/CA کاهش داد.

سیگنال مخابراتی در یک سیستم نقطه به چند نقطه به طور معمول دو جهته، TDMA یا کانالیزه است. سیستم‌هایی که از تقسیم فرکانس دوبلکس (FDD) استفاده می‌کنند، اتصالات تمام دوبلکس را بین ایستگاه پایه و سایت‌های راه دور ارائه می‌دهند و سیستم‌های تقسیم زمانی دوبلکس (TDD) اتصالات نیمه دوبلکس را ارائه می‌دهند.

سیستم های نقطه به چند نقطه را می توان در باندهای فرکانسی دارای مجوز، نیمه مجوز یا بدون مجوز، بسته به کاربرد خاص، پیاده سازی کرد. لینک های نقطه به نقطه و نقطه به چند نقطه در صنعت بی سیم بسیار محبوب هستند و هنگامی که با سایر لینک های بی سیم با ظرفیت بالا جفت شوند یا فناوری هایی مانند اپتیک فضای آزاد (FSO) را می توان بک هاول نامید.

ایستگاه پایه ممکن است یک آنتن همه جهته یا آنتن های چند بخش داشته باشد که دومی برد و ظرفیت بیشتری را ممکن می سازد.